Dzięcioł średni - Dendrocopos medius

Dł. ciała ok. 20-22 cm. Ubarwienie: czerwona czapeczka, czoło z rudym nalotem. Kark, grzbiet i kuper barwy czarnej. Na zewnętrznych sterówkach białe plamy. Na skrzydłach sześć rzędów białych plam. Boki głowy i spód białe. Brzuch i podogonie różowe.
Sezon lęgowy obejmuje okres od końca kwietnia do początku czerwca.

Zamieszkuje stare lasy liściaste z dominującym udziałem dębów. Warunkiem występowania dzięcioła średniego jest obecność drzew charakteryzujących się obecnością grubej i spękanej kory (dęby, jesiony, wierzby), w szczelinach której poszukuje stawonogów. Występuje głównie w lasach w wieku powyżej 80 lat, osiągając jednak najwyższe zagęszczenie w lasach ponad 120-letnich. Gatunek ten może występować rownież w bardzo starych buczynach (powyżej 200 lat) oraz starych olsach.

Dzięcioł średni, wraz z innymi dzięciołami, tworzy grupę gatunków będących dobrym indykatorem różnorodności biologicznej lasów.

Gatunek wymieniony w zał. nr 1 Dyrektywy Ptasiej.