Wstecz

Siedliska przyrodnicze wymagające ochrony

1230 Klify na wybrzeżu Bałtyku


Są to strome urwiska brzegowe powstające wskutek abrazji. Siedlisko reprezentowane jest przez dyluwialne odcinki wybrzeża z aktywnymi (żywymi) klifami: Trzęsacz - Niechorze, Kołobrzeg, Bagicz - Sianożęty - Ustronie Morskie, ujście rzeki Czerwonej - Pleśna - Gąski tj. między 312 - 317 km, 323 - 327 oraz 366 - 373 km.
Na pierwszym z odcinków są to klify średnio wysokie i niskie (10-15 m), na drugim i trzecim - dominują klify bardzo niskie (1-6 m), z wtórnie usypanymi w koronie wydmami. Naturalne procesy podcinania dolnej części przez fale i obrywania części górnej są z różnym skutkiem powstrzymywane przez ochronę techniczną brzegu. Tempo abrazji w okolicach Trzęsacza należy do największych na polski wybrzeżu (3,6 m/rok w ciągu ostatnich 500 lat).

Na terenie miasta Kołobrzeg żywe klify (1230-1), pozostające przez cały czas pod wpływem erozyjnego działania fal wykształcają się na wysokości Parku Jedności Narodowej w dzielnicy Zachodniej oraz na dwóch odcinkach w rejonie Ekoparku Wschodniego. Charakter roślinności zależy od podłoża budującego klif. Na podłożu gliniastym lub ilastym występującym we wschodniej części miasta, roślinami pionierskimi jest podbiał i ostrożeń polny. Na lekko zasadowym podłożu klifów osypiskowych wykształcają się zbiorowiska inicjalne z koniczyną łąkową i dzwonkiem brzoskwiniolistnym.

Zagrożenia: zabudowa w pasie technicznym lub w bliskiej odległości; penetracja i niszczenie niskich klifów przez wczasowiczów; zabezpieczanie przez Urząd Morski klifów przed abrazją - jest to konieczne, jeżeli osuwiska zagrażają życiu ludzkiemu na uczęszczanych odcinakach, ale jest czynnikiem zaburzającym/powstrzymującym naturalną dynamikę siedliska (w skali wieloletniej powoduje radykalną zmianę jakościową procesów zachodzących w biotopie i fitocenozach). Do takich stabilizujących klify zabiegów technicznych należą: opaski, drenaż, gabiony, okrywa z geowłókniny (Ustronie Morskie, Niechorze, Rewal, Śliwin, Trzęsacz).